Over een paar weken vier ik mijn jubileum, 1 jaar alleen thuis. Eigenlijk zou het niet iets zijn om te moeten vieren, maar de mensen die me kennen weten dat ik overal iets positiefs in zie.
Door een jaar lang alleen thuis te zijn en mijn sociale contacten en zakelijke contacten tot een minimum te beperken, heb ik mijn vader tot nu toe gezond kunnen houden en hem kunnen helpen met zijn huishouden. Met zijn niertransplantatie en uitgeschakeld immuunsysteem zou een corona besmetting fataal aflopen. En wat heb ik veel geleerd het afgelopen jaar. Voornamelijk over mijzelf, menselijk gedrag, vriendschap en vooral over hoe ik me het beste kon aanpassen in een veranderende situatie. Ondanks dat mijn dagelijkse leven totaal op zijn kop stond, was het voor mij duidelijk dat ik vooral moest kijken wat er nog wel mogelijk was. Achteruit kijken heeft geen zin, in onmogelijkheden denken ook niet; dat is iets wat totaal niet bij me past.
Zo heb ik met digitaal stappen op Twitch, ongelofelijk veel mensen leren kennen die uit alle werelddelen komen. Dus vanuit mijn woonkamer heb ik contact met ontzettend lieve mensen. Mijn nieuwe vriendin Shelley uit Nieuw Zeeland (waar nu soepelere maatregelen zijn, omdat ze een heel laag percentage besmettingen hebben) stuurt me iedere week een foto wanneer ze gaat lunchen. Ook neemt ze me mee wanneer ze in haar eigen land op vakantie gaat en maakt dan foto’s van de mooiste plekken in Nieuw Zeeland. Zo kom ik vanuit mijn huiskamer op plekken die de meeste toeristen niet hebben gezien.
Maar het is niet altijd makkelijk geweest. Volledig verantwoordelijk zijn voor het huishouden van een ander, naast je werk, je eigen zorgen, je eigen toekomstperspectief en het altijd maar alleen zijn, valt niet iedere dag mee. Daarnaast denk ik ook altijd aan mijn vader, die eindelijk wat mobieler was en nu opgesloten zit in zijn huis. Het afgelopen jaar heb ik aardig wat fitness spullen voor hem moeten kopen, omdat zijn spieren achteruit gingen. Dus zijn huis lijkt momenteel op een mini sportschool. Stapels nieuwe boeken staan in zijn boekenkast, en ook een kleine voorraad houdbaar voedsel, want we hebben er rekening mee moeten houden dat ik toch op een onverwacht moment zou kunnen uitvallen door het virus. En aangezien we met zijn tweetjes zijn en hij door zijn slechtziendheid zelf niets op de computer kan bestellen, was een kleine voorraad opbouwen noodzakelijk.
Vaak krijg ik de vraag hoe ik dit vol houd of waarom ik dit voor mijn vader doe. Uiteraard heb ik daar meteen na de uitbraak goed over nagedacht. Mijn vader heeft achttien jaar lang voor me gezorgd, dus waarom zou ik dan egoïstisch zijn en mijn vader in gevaar brengen? Direct na het nieuws heb ik dan ook besloten om een jaar voor hem te reserveren. Ouders zorgen voor kinderen en ik vind dat dat ook andersom zo hoort te zijn. Het is al vervelend genoeg voor hem dat hij nu zelf niets kan doen en dat hij afhankelijk is van mij. Dat is voor hem ook nooit het scenario geweest voor zijn leven.
Overal zit iets positiefs in, ook deze situatie. Ik heb heel goed geleerd dat ik goed alleen kan zijn en open moet staan voor nieuwe dingen. Nu ik veel internationale mensen heb leren kennen, waar ik nu al een lange tijd mee optrek en iedere dag contact mee heb, ontstaan er nu ook plannen voor de toekomst om elkaar op te zoeken. Ook heb ik met mijn vader afgesproken om een keer samen op reis te gaan wanneer er weer mogelijkheden zijn.
Door veel na te kunnen denken over de toekomst, heb ik ook goed nagedacht wat ik de samenleving kan bieden. Daar ben ik inmiddels ook uit en denk ik nu na over de praktische invulling. Ik zou heel graag in de toekomst foster/pleegouder willen zijn voor katten die in het dierenasiel zitten en ze uiteindelijk te begeleiden naar het gouden mandje. Het mooie van het afgelopen jaar is dat ik door mijn isolatie, juist meer ben gaan nadenken over geven dan nemen. Het is een jaar geweest van mezelf leren kennen, mijn kracht ontdekken, creatieve oplossingen bedenken, zoeken naar mogelijkheden en niet bij de pakken blijven neerzitten.
Lieve lezers, geniet van de dingen die nog kunnen, er is zo veel waar je nog van kan genieten en van kan leren. Het leven is te kort voor negativiteit, uiteindelijk moet je zelf de slingers ophangen. Dus volg die Spaanse taalcursus, ga online sporten, zoek je vrienden digitaal op, organiseer een digitale vrijdagmiddag borrel met je collega’s.
Stel niet uit wat vandaag nog kan, er is nog zo veel mogelijk. Ik heb voor mijn jaar alleen in huis zijn een fles champagne en een lekker taartje besteld om te vieren dat mijn vader en ik samen gezond zijn gebleven. Jullie zullen in mijn gedachten zijn wanneer ik het glas hef.
Shifra
