Na een jaar en bijna een maand voornamelijk thuis en zonder vrienden doorgebracht te hebben, is het grootste succes toch wel dat mijn vader nog steeds gezond is gebleven.Vaak wordt me gevraagd hoe ik het volhoud en om eerlijk te zijn is het niet altijd makkelijk. Je mist belangrijke momenten die je normaal gesproken met je vrienden en naaste familie deelt.
Van nature ben ik een positief mens, maar af en toe heb ik ook mijn momenten dat ik het even niet meer zie zitten, ook al weet ik dat dit de beste keuze is die ik heb kunnen maken. Op sommige dagen lijkt mijn woonkamer/werkplek wel een villa vergeleken het kantoor waar ik altijd werkte, op andere dagen voelt het alsof ik in een dwangbuis in een luciferdoosje gepropt zit.
Anderhalve week geleden moest ik ineens toch de deur uit. Mijn oude grumpy opa kater was op en gooide de handdoek in de ring. Hij had al allerlei kwaaltjes en kon slecht lopen waardoor ik hem overal bij moest helpen. Eten, drinken en naar de bak gaan was voor hem een marathon. Dus midden in de nacht maakte mijn jongste katje Dexter me altijd wakker wanneer oude opa Indy hulp nodig had. Hij heeft nog een halve dag gevochten om overeind te komen maar in de ochtend wilde hij al geen eten meer. Ik heb zoveel mogelijk bij hem gezeten maar terwijl ik even weg was heeft hij na 19 jaar zijn laatste adem uitgeblazen. Dus daar ga je dan, toch de deur uit naar de dierenarts om hem daar bij vreemden achter te laten. Geen vrienden die je even kunnen opvangen terwijl je verdriet hebt om je maatje die je 19 jaar in je leven had.
Op dit moment mis ik mijn vrienden enorm, vooral wanneer het prachtig weer is. Even op het terras zitten, lekker wat eten of uitwaaien op het strand. Ze beseffen goed dat mijn afwezigheid tijdelijk is, maar na een jaar begint het toch lastig te worden. We kijken allemaal uit naar het moment dat mijn vader en ik samen gevaccineerd kunnen worden, zodat de angst en extreme voorzichtigheid die we moeten houden zullen verminderen. Het zal ook heel raar zijn om ineens weer tussen de mensen te kunnen lopen en in het zonnetje te kunnen zitten met mijn vrienden. Mijn vader en ik blijven vechten om zo snel mogelijk samen gevaccineerd te worden. Een hoop zorgtaken zullen dan weer van mijn lijstje af kunnen, omdat hij ook weer naar buiten kan gaan en zijn dagelijkse leventje weer kan oppakken. Het constante gevoel om extra voorzichtig te blijven zal voorlopig nog wel even duren. Na een jaar is mijn vader nog steeds gezond en dat was het doel. De woorden die zijn arts ruim 12 maanden geleden uitsprak, hoor ik nog regelmatig in mijn hoofd wanneer ik toch voor iets de deur uit moet “Blijf binnen, loopt je vader corona op, dan kan hij dat met zijn uitgeschakelde immuunsysteem niet aan en gaat hij dood”.
Inmiddels heb ik geleerd dat niet elke dag een feestje hoeft te zijn. Er zijn dagen die ik makkelijk door kom zonder dat ik het huis verlaat, en er zijn dagen dat ik het wat moeilijker heb. Tegenwoordig verstop ik dat niet meer, maar laat het gewoon toe. Ik ben een mens en geen robot.
Lieve mantelzorgers, het is nog even volhouden en jongleren met de extra zorgtaken. Het is helemaal niet erg om een off day te hebben en daaraan toe te geven. De extra zorgtaken zijn een extra uitdaging, soms uitermate vervelend om er nog bij te moeten doen, maar gelukkig is het niet voor altijd. Kijk vooral naar wat er straks allemaal weer kan en maak daar eens een lijstje van, zodat je straks alles wat je gemist hebt kunt afstrepen. Dus denk aan dat gezellige restaurantje met dat mooie terras waar je straks weer kunt gaan eten met je vrienden, maak alvast een lijstje met de verjaardagen van vrienden waar je weer naar toe kunt gaan, kijk op de site van de bioscoop om alvast de première in te plannen van de film die straks uit gaat komen, onderzoek in welke stad je graag zou willen winkelen met je vrienden.
Hou vol mantelzorgers, er is licht aan het einde van de tunnel. Blijf doorlopen naar het einde, je bent al zo ver gekomen!
Shifra
