Het afgelopen jaar moest ik een knoop doorhakken nadat de opmars van het Corona virus zichtbaar werd. Kon ik mijn vader met een chemisch uitgeschakeld immuunsysteem veilig houden door zelf in lockdown te gaan? Hij heeft 18 jaar lang voor me gezorgd totdat ik het huis uit ging, dus ik besloot om die paar maanden te investeren om hem veilig te houden. Dit betekende geen bezoek aan vrienden, geen vrienden over de vloer, geen dates, boodschappen laten bezorgen, alles online bestellen en de bubbel zo klein mogelijk houden. Waar ik niet aan had gedacht is dat ik naast mijn werk, ook veel andere rollen moest vervullen, mijn vader mocht en mag de deur niet uit. De lijst met taken werd langer en langer en het was regelmatig jongleren om alles thuis en bij mijn vader draaiend te houden.
Gaandeweg kwam ik tot het besef dat het virus voorlopig niet zou verdwijnen en dat het half jaar dat ik thuis zou moeten werken zonder sociale contacten zeker nog een aantal maanden langer zou duren. Uiteraard is het heel fijn om vanuit huis te kunnen werken en dat het werk gewoon door kan gaan, dankzij een goed netwerk waarop ik gewoon kan inloggen. Niemand merkt er dan ook maar iets van dat ik vanuit de woonkamer aan het werk ben. Wat wel heel lastig is, is het isolement. De ene dag voel je je fijn in een ruime woonkamer, de andere dag lijkt het alsof je in een luciferdoosje zit. Tot nu toe heb ik mijn vader veilig kunnen houden, dat is uiteraard het belangrijkste. Wat wel heel naar is, is dat de sociale contacten verwateren, je je collega’s mist en je vervreemd van de maatschappij.
Maar er zijn ook mooie dingen gebeurd. Ondanks dat ik in huis moet blijven, is mijn wereld toch groter geworden. Ik heb regelmatig contact met een nieuwe vriendin uit Nieuw-Zeeland, waarmee ik ieder weekend digitaal ga stappen. Maar ook dichterbij huis is er een nieuwe en warme vriendschap opgebloeid. Mijn buurvrouw zit ook al maanden thuis en voert haar werkzaamheden ook vanuit huis uit. Er is bij haar alleen digitaal contact met haar collega’s en ook zij voelt zich af en toe alleen. Petra, heeft net als mijn vader een niertransplantatie ondergaan en haar immuunsysteem is ook chemisch uitgeschakeld. Petra moet dus ook extreem voorzichtig zijn in haar contacten. Ons contact (op afstand) werd steeds frequenter, en voorzichtig hebben we een keer samen gegeten en een vrijdagmiddag borrel georganiseerd voor ons tweetjes. Onze band is hierdoor steeds sterker geworden en is uitgegroeid naar een mooie vriendschap. We kunnen naar elkaar toe open en eerlijk zijn, onze angsten en pijnlijke momenten met de buitenwereld bespreken en tijdens kantoortijd sturen we elkaar berichtjes. We voelen ons hierdoor minder alleen.
Het is mooi om mee te maken dat juist in deze moeilijke tijd voor mantelzorgers en extra vatbare mensen, er toch prachtige vriendschappen kunnen ontstaan. Petra en ik durven ons samen kwetsbaar op te stellen, een traantje te laten, ons open te stellen voor elkaar en elkaar te steunen. Zo zie je maar dat er in deze extreme tijden ook positieve dingen gebeuren. Ik hoop dat jullie allemaal ook een Petra in jullie leven hebben, die er voor jullie is op moeilijke momenten. Nu er nieuwe maatregelen zijn afgekondigd en de feestdagen en het dagelijks leven een maand lang anders zullen zijn, hoop ik dat jullie positief en creatief toch voor een mooie kerst en nieuwjaar kunnen zorgen voor elkaar.
Blijf gezond, zorg voor elkaar en geniet van de mooie momenten in het leven!
Ik wens jullie hele fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!
Shifra
