Op zaterdag vind ik het heerlijk om langzaam op te starten en de puinhoop op te ruimen, waar ik door de week niet aan toe kom. Omdat er nu geen ondersteuning meer is, moet ik thuis dingen laten liggen. Op zaterdagochtend ploeter ik me door bergen was, maak ik telefonisch met mijn vader een boodschappenlijstje, en leg ik alles wat ik mee moet nemen ook alvast klaar.Helaas was deze zaterdag weer een uitzondering. Om 07.30 uur ging mijn telefoon. Het was mijn vader, met de boodschap dat er iemand voor de deur stond, die met spoed het huis in moest. Gezien zijn vatbaarheid voor welke ziekte dan ook, belde hij me om te vragen of hij wel open moest doen.De medewerker die voor de deur stond bleek op een noodmelding te hebben gereageerd van de benedenburen. Daar was een grote hoeveelheid water uit de elektrakast gestroomd. Mijn vader heeft de medewerker toegang gegeven tot alleen de hal en op mijn verzoek alle deuren rondom de hal gesloten.
Na onaangekondigde werkzaamheden aan de centrale watervoorziening van het flat was er dus iets mis gegaan. Vanaf de hoogste etage was water in alle meterkasten gestroomd en bij mijn vader waren al vonken waarneembaar. De kast was niet meer droog te krijgen en alles moest verwijderd worden en opnieuw geïnstalleerd. Dat betekende een hele dag personen over de vloer.Met mijn vader heb ik spelregels doorgesproken om zichzelf zo goed mogelijk te isoleren en 1 medewerker alleen tot de hal te beperken. Ook moest ik samen met hem telefonisch alles nalopen om de stekkers uit stopcontacten te halen.Tot overmaat van ramp was één groep niet te vervangen, de materialen waren niet op voorraad. En dat bleek nu net de groep te zijn waarop mijn vaders fornuis staat aangesloten.
De zaterdag liep dus even wat anders dan normaal. Dat werd met sopjes en dweilemmers de volledige hal, deuren, handgrepen, vloeren en deurklinken poetsen. Daarna eten geregeld en voor de rest van de week maar op zoektocht gegaan naar een leverancier voor (smakelijke) verse maaltijden aan huis, die ook nog rekening kan houden met de beperkte voedingsmogelijkheden. Zo zie je maar weer hoe de planning van een mantelzorger nooit voorafgaand gemaakt kan worden. Je moet in je achterhoofd altijd rekening houden met het feit dat je ineens de deur uit moet en met spoed acties moet uitvoeren of dingen moet regelen. Het lastige is dat dit vaak niet wordt begrepen wanneer je een afspraak moet afzeggen, weer niet naar een verjaardag kan of niet gezellig op een terrasje kan zitten met een vriendin. Het lost ook wel weer dingen op, want de mensen die jouw situatie als mantelzorger niet kunnen begrijpen of niet kunnen accepteren, zijn jouw aandacht en vriendschap niet waard. In een vriendschap is het net als een huwelijk, je bent er in goede en slechte tijden voor elkaar. En wanneer vrienden dit niet begrijpen, dan begrijp je ook dat de vriendschap eigenlijk alleen om egoïsme draait. Stap daar overheen, maak je er niet te lang druk over en koester de vrienden die de situatie wel begrijpen. Dat zijn de mensen die je steunen, je een helpende hand bieden op extreme crisismomenten en je een schouder bieden om op uit te huilen.
Geniet van de momenten dat je elkaar weer kan zien, elkaar weer positieve energie geeft en smakelijk kan lachen om alle gekke dingen die jullie in elkaars afwezigheid hebben meegemaakt.
Shifra
