Nadat ik nog steeds geen succes had om als mantelzorger een prikafspraak te kunnen maken en ik eindeloos aan het bellen was om in wachtrijen te belanden, was ik flink moedeloos geworden.
Toen ontving ik ineens een grote verrassing in de vorm van een brief van een opdrachtgever. Ik werd in de brief gevraagd om me te laten vaccineren omdat ik voor opdrachten die ik voor haar uitvoer, met ouderen in contact kom. Dat was een fantastisch moment, er ging van alles door me heen. Zenuwen, blijdschap, opluchting en een bevrijdend gevoel. Er schoot van alles door mijn hoofd. Kan ik mijn vader dan eindelijk weer knuffelen? Kan ik eindelijk zonder mondkapje op bij hem in huis komen? Kan ik dan eindelijk na meer dan een jaar de deur weer uit? Kan ik dan gewoon met mijn vrienden afspreken?
Gespannen belde ik het nummer van de GGD dat in de brief vermeld stond en ik ging er al vanuit dat ik weer een lange tijd in de wachtrij zou komen te staan. Tot mijn verrassing werd er meteen opgenomen en na een kwartier had ik de beide vaccinatie afspraken al in de agenda staan. Mijn vader was enorm blij, hij had al zijn eerste vaccinatie gekregen in het ziekenhuis van zijn eigen arts. Hij mocht niet naar een priklocatie, met het oog op zijn uitgeschakelde immuunsysteem mag hij alleen gevaccineerd worden met Moderna en wordt hij goed in de gaten gehouden. Na zijn tweede vaccinatie zal hij bloed moeten laten prikken om dit op te laten sturen naar Groningen voor nader onderzoek. Het is in zijn complexe medische situatie en in combinatie met de hoeveelheid medicatie die hij slikt niet zeker of hij voldoende antistoffen zal aanmaken.
Midden in de piek van de derde golf ging ik naar de priklocatie in Rotterdam, naast de SS Rotterdam, een schip waar ik dol op ben. Na alle loketten te hebben afgelopen mocht ik plaats nemen in de stoel. Wat weinig mensen weten, is dat ik niet echt dol ben op naalden. Maar ik heb me kranig gehouden en nagedacht over de mooie dingen die me te wachten zouden staan na de vaccinatie. Het is allemaal goed gegaan en na een kwartier stond ik weer buiten, in de zon, naast de SS Rotterdam.
Ik had weinig tot geen klachten in de daarop volgende dagen. Ik was wat moe en slaperig en de pijn in mijn arm was zo weggetrokken. Wat een opluchting! De arts van mijn vader was ook zo blij dat ik eerder gevaccineerd kon worden. Ze heeft zich vaak zorgen gemaakt over mij en mijn vader. Achteraf gezien is dit afgelopen jaar in solo quarantaine voor mijn vaders gezondheid best een zwaar jaar geweest. Behalve de enorme mantelzorg belasting, was het mentaal ook heftig. Er zijn momenten geweest dat ik bijna tegen de muren opging, momenten dat ik het allemaal niet meer zag zitten en momenten dat ik boos was. Het is makkelijk gezegd “ik blijf een jaar binnen voor mijn vader”, maar de uitvoering viel me zwaar. Maar het is me hoe dan ook gelukt om hier doorheen te komen. Het zal zeker enorm wennen zijn om weer onder de mensen te komen na een jaar lang binnen gezeten te hebben. Mijn vriendin zei “eigenlijk moet je weer een soort gaan resocialiseren” en daar had ze wel een punt.
Ik denk ook niet dat ik meteen naar een café of restaurant vlieg om daar tussen grote groepen mensen te gaan zitten. Mijn boodschappen laat ik ook gewoon nog bezorgen, want dat is toch wel heel goed bevallen. Geen stress, geen irritaties en geen geren door de winkel meer voor mij. Waar ik naar uitkijk is het zien van familie en vrienden. Ik heb verhuizingen, geboortes, scheidingen, verjaardagen en huwelijken moeten missen en ik kan niet wachten om iedereen te zien, te proosten op het leven, de baby’s te kunnen vasthouden en de nieuwe woningen te mogen bezichtigen. Mijn leven krijgt eindelijk weer een mooi toekomstperspectief. Ik kan mijn vader niet meer in gevaar brengen en ik kan eindelijk weer mijn eigen leven gaan oppakken. Eindelijk weer lucht en vrijheid.
Lieve mantelzorgers, ik hoop dat jullie uitnodiging voor de vaccinatie niet lang op zich laat wachten. Het is voor alle mantelzorgers een stressvol en heftig jaar geweest. Nog even volhouden totdat we volledig gevaccineerd zijn, de laatste loodjes wegen het zwaarst, maar het einde is in zicht. Hopelijk kunnen ook jullie weer een knuffel geven aan degene waar je voor zorgt en bijkomen op een zonnig terras in het gezelschap van vrienden en familie.
Ondanks de vaccinatie blijven wij natuurlijk als mantelzorgers altijd bezig, maar hoe fijn is het om even een moment voor jezelf te kunnen nemen buiten de eigen voordeur. Ik zal op jullie allemaal proosten op een zonnig terras. We hebben het gered!
Shifra
