Het valt niet mee, een vader die steeds in en uit het ziekenhuis gaat en het is na zijn laatste opname voor hem ook niet meegevallen. Hij is enorm afgevallen, valt door nieuwe medicatie steeds in slaap en is de hele dag duizelig, waardoor hij het ook niet verantwoord vindt om de deur uit te gaan. Onderweg naar hem toe voel ik me doodmoe en versleten, het zweet breekt me steeds aan alle kanten uit en ook mijn nachten zijn de laatste weken niet lang geweest. Ik moet er steeds uit om de ventilator aan te zetten. Gelukkig is het geen besmetting met het akelige Covid-19 virus, omdat ik me altijd voordat ik naar mijn vader ga test. Bij binnenkomst heeft mijn vader de balkondeur en het raam opengezet, omdat hij weet dat ik frisse lucht nodig heb. Na de opname is mijn vader ook fysiek verzwakt en help ik hem steeds meer. Vooral zijn eetpatroon houd ik in de gaten, na alle medicatie die hij via een infuus drie keer per dag binnen heeft gekregen, smaakt alles zuur en lust hij niets meer. Wanneer ik de ventilator aanzet en even mijn hitte probeer kwijt te raken, lacht mijn vader en zegt hij “zo jij zit ook flink in de overgang”.
Ineens valt het kwartje, ik had er helemaal niet bij stil gestaan dat de “hitte-aanvallen” overdag niet door het weer kwamen. Het verklaart ook de stemmingswisselingen, dat ik op momenten van diep triest naar super blij kan switchen. Alles had ik tot die tijd geschoven op stress of het weer. Aangezien mijn moeder en ik geen contact meer met elkaar hebben, is het soms lastig om dit soort vrouwenzaken met mijn vader te bespreken. Hij probeert zijn best te doen, maar voor iedere vrouw is de overgang toch anders. Mijn vriendin in Nieuw Zeeland heeft het net achter de rug en kan gelukkig ook praktische tips geven. Zo had ze heel slim een koelmat gekocht die eigenlijk voor huisdieren is, en heeft deze in haar bed gelegd. Ook de tip om een ventilator met afstandsbediening te kopen vond ik briljant. Mijn vader heeft momenteel meer hulp nodig en probeert te helpen waar hij kan als het zweet me aan alle kanten uitbreekt. Tegenwoordig draag ik maar veel laagjes, dat scheelt weer.
Het helpen in de huishouding bij mijn vader gaat wel een stuk langzamer omdat ik vaak het balkon op ga om even de hitte kwijt te raken. En ondanks dat ik normaal eet hoef ik maar naar mijn bord eten te kijken en er zit weer twee kilo aan. Het viel mijn vader ook al op dat mijn lontje wat korter was dan normaal en dat klopt helemaal. Op momenten kan ik ergens echt helemaal klaar mee zijn en heb ik geen geduld meer om uitleg te geven. Mijn vader is ook wat trager qua denken en vergeet soms wat we hadden afgesproken. Om te voorkomen dat ik om de vijf minuten op het balkon sta om af te koelen of om niet te ontploffen laat ik hem alles opschrijven. Dan hoeven we ook geen discussies meer te hebben over wie wat had gezegd en wat we hadden afgesproken. Helaas blijft het ondanks de zomervakantie heel druk op het werk en nu mijn vader regelmatig terug moet keren naar het ziekenhuis, ligt er weer een stevige druk op me. De arts houdt me ook continue op de hoogte wat mijn vader wel en niet kan doen met de golvende bewegingen van het virus. Het is namelijk nog niet duidelijk of mijn vaders afweersysteem door de nieuwe experimentele antibiotica is aangetast en de vaccinatie nog wel werkt. Dus mijn vader moet totdat hij weer terug moet naar het ziekenhuis voor de volgende behandeling, nu ook bloedtests laten doen om te kijken in hoeverre hij nog beschermd is. Dit betekent dus voor hem tot hij de uitslag krijgt vooral binnen blijven. Omdat mijn vader zo veel extra problemen heeft, praten we er wel eens over of het allemaal zinvol is geweest om de niertransplantatie te ondergaan. Hij weet dat ook met een nieuwe nier het leven niet oneindig is, er zit een houdbaarheidsdatum aan een getransplanteerde nier.
In ons laatste gesprek hierover gaf hij aan dat hij tot de nieuwe nier het begeeft alles op alles wil zetten om zo gezond mogelijk nog door te gaan met leven. Hij vindt dat hij nog niet klaar is en nog tijd met mij wil doorbrengen, omdat we door omstandigheden eigenlijk altijd een oppervlakkig contact hebben gehad en elkaar nu sinds vier jaar beter leren kennen. Ik zal hem dan ook zeker steunen en helpen waar ik kan om hem nog een paar mooie jaren te laten meemaken.
Op dit moment ligt er ook een dierbare kennis in het ziekenhuis in Chicago, die getroffen is door het virus. Hij zou in september weer naar Rotterdam komen. Door zijn werk is hij helaas toch besmet geraakt en vecht nu al 5 weken om niet verder weg te zakken. De filmpjes die hij stuurt zijn heftig om te zien, hij is eerlijk over zijn angst in de eerste filmpjes en in latere filmpjes die hij stuurt kan hij nog amper praten. Het laatste filmpje kan hij alleen maar zwaaien en is zichtbaar kilo’s afgevallen en ligt aan zuurstof met een enorm masker. Hij is een vechter, hij is ook nog niet klaar met leven. Iedere dag laat ik weten dat ik aan hem denk, wanneer hij een moment heeft dat hij zich sterk genoeg voelt om even op zijn telefoon te kijken zal hij dat zeker doen. Zoals ik hem ken is het altijd een sterke man geweest, met veel medische problemen die hij heeft overwonnen. Ik hoop dat hij de kracht blijft houden om door te blijven knokken. Het doet me pijn en verdriet om hem zo te zien, maar het maakt me ook weer alert dat de wereld nog niet is wat het voor de uitbraak was en dat we toch voorzichtig moeten zijn.
Lieve mantelzorgers, wij zijn geen robots maar mensen van vlees en bloed, die naast het verzorgen en ondersteunen van een dierbare ook onze eigen dingen meemaken. Het is helemaal niet erg om ook dit soort dingen met je dierbare te bespreken en hier ook je grenzen en beperkingen in aan te geven. Wat we leren van onze rol als mantelzorger is dat we het leven moeten waarderen, nu we nog gezond zijn. Dat alle dingen die negatieve gevoelens geven, het niet waard zijn om er energie in te steken en we vooral blij mogen zijn dat we iedere dag zonder al te veel problemen en ongemakken ons leventje kunnen leiden.
Shifra
